لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: بافت چربی منبع قابل دسترسی برای سلول های بنیادی (Adipose tissue-derived mesenchymal stem cells; ADSCs) است. فاکتورهای نوروتروفیک، مولکول هایی هستند که در بقا، تکثیر و تمایز سلول های بنیادی نقش حیاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی ظرفیت تکثیری و قابلیت بیان فاکتورهای نوروتروفیک (NGF، CNTF، NT3، NT4، GDNF و BDNF) و همچنین بیان فیلامان بینابینی سلول های پیش ساز عصبی (نستین) در ADSC ها می باشد.مواد و روش ها: ADSC ها از بافت چربی زیرجلدی موش صحرایی بزرگسال به روش هضم مکانیکی و آنزیمی جدا شد. این سلول ها در محیط αMEM غنی شده با سرم 10 درصد FBS کشت شدند. سلول های پاساژ سوم به روش ایمنوسیتوشیمی برای نشان گرهای CD90 و نستین مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیان فاکتورهای نوروتروفیک ذکر شده در ADSC ها به روش RT-PCR صورت گرفت. همچنین، این سلول ها در محیط القایی به سلول های چربی و استخوان تمایز داده شدند.نتایج: ارزیابی تعیین هویت و خلوص ADSC ها نشان داد که 90 درصد سلول ها برای نشان گر CD90 و 80 درصد آنها برای نشان گر نستین مثبت بوده اند. نتایج RT-PCR نیز نشان داد که فاکتورهای نوروتروفیک اشاره شده، در این سلول ها بیان شده اند. علاوه بر این، تعداد کمی از سلول ها به کرزیل ویوله واکنش دادند.نتیجه گیری: بافت چربی دارای جمعیت سلولی بنیادی است که به دلیل قابلیت تکثیر و توان تمایزی می تواند کاندید مناسبی برای پیوند سلولی در آینده باشد.

هدف: هدف: این مطالعه، فراتحلیل مطالعات اثربخشی فعالیت منظم بدنی بر فاکتورهای نوروتروفیک مشتق از مغز و اینترلوکین-17 بیماران مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بود. جست وجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی به زبان انگلیسی در ساینس دایرکت، اسکوپوس، پابمد، وب آوساینس و به زبان فارسی در مگ ایران، مرکز طلاعات علمی جهاد دانشگاهی و ایران داک انجام شد. روش ها: انتخاب مقاله بدون محدودیت زمانی تا فروردین ماه 1400 با کلید واژه های مولتیپل اسکلروزیس / ام اس، تمرین، فعالیت بدنی، فاکتور های التهابی و ضدالتهابی / سایتوکاین ها بود. برای دقت در انتخاب، پالایش و ارزیابی کیفیت مطالعات انجام شده از مقیاس پدرو استفاده شد. یافته ها: بر اساس معیارهای ورود و خروج، 9 مقاله از 408 مطالعه مورد بررسی جامع قرار گرفت. از بین فاکتور های التهابی و ضد التهابی، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز در 6 مطالعه و اینترلوکین-17 در 3 مطالعه مورد بررسی فراتحلیل قرار گرفتند. جهت فرا تحلیل از نرم افزار متا آنالیز جامع استفاده شد. نتایج نشان داد فعالیت منظم بدنی باعث افزایش تفاوت بین میانگین های گروه کنترل و آزمایش در میزان سطوح فاکتورهای نوروتروفیک مشتق از مغز و اینترلوکین-17 نشده است و این تمرینات نتوانسته تغییر معنی داری را در افراد مبتلا به ام اس ایجاد کند. نتیجه گیری: هر چند تمرین منظم جسمانی به تنهایی نتوانست بر روی سطوح سایتوکاینی اثر بگذارد، اما احتمالا به عنوان یک گزینه قابل دسترس در کنار دارو درمانی برای بیماران ام اس مفید است، زیرا نه تنها به افزایش التهاب یا شدت بیماری منجر نمی شود، بلکه با کاهش خطر ابتلا به اختلالات ثانویه به این بیماران کمک شایانی می کند.

سابقه و هدف: عوامل نوروتروفیک نقش مهمی در تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی (Mesenchymal stem cells, MSCs) به سلول های عصبی دوپامینرژیک ایفا می کنند. هدف این تحقیق بررسی بیان فاکتورهای نوروتروفیک BDNF, NGF, CNTF, GDNF, NT3, NT5 و برخی از ژن های دوپامینرژیک مانند تیروزین هیدروکسلاز درMSCs  قبل و پس از تیمار توسط دمسو (Dimethyl sulfoxide, DMSO) است.مواد و روش ها MSCs :از مغز استخوان های فمور و تیبیای موش صحرایی بالغ جدا و در محیط a-MEM کامل شده با سرم کشت داده شدند. سلول های پاساژ چهارم در دو محیط کشت داده شدند: 1- محیط a-MEM کامل شده با سرم 10 درصد 2- سلول هایی که در محیط a-MEM حاوی 2 درصد DMSO نگه داری شدند. هویت و میزان خلوص سلول ها به روش ایمنوسیتوشیمی و بیان ژن ها به روش RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که MSCs به رنگ آمیزی آلکالین فسفاتاز، آنتی فیبرونکتین و آنتی CD90 پاسخ مثبت دادند. نتایج RT-PCR نشان داد که عوامل نوروتروفیک و برخی از ژن های دوپامینرژیک در هر دو گروه بیان شدند. مقایسه نیمه کمی بیان ژن های نوروتروفیک و دوپامینرژیک در این دو گروه نشان داد که شدت بیان برخی از ژن ها نوروتروفیک (BDNF, NGF, CNTF, GDNF) در MSCs تیمار نشده به طور معنی داری بیش تر از MSCs تیمار شده با DMSO است (P≤0.05).نتیجه گیری: سلول های بنیادی مزانشیمی با بیان عوامل نوروتروفیک و برخی از ژن های دوپامینرژیک، می توانند برای درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گیرند.

هدف: بیان ژن های NT-3،NGF ،GDNF ،BDNF  و NT-4/5 در سلول های استرومایی مغز استخوان رت بالغ تحت القای سلژیلین.مواد و روش ها: در این پژوهش دارویی به نام سلژیلین به دلیل اثرات تروفیک خود مورد توجه قرار گرفت. این دارو در درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور القای فنوتیپ عصبی در سلول های استرومایی مغز استخوان، این سلول ها مدت 24‍ ساعت در معرض سلژیلین با غلظت 8-10 مولار قرار گرفتند سپس به مدت 48 ساعت بعد، سلژیلین از محیط حذف شده و فقط سلول ها در معرض محیط و سرم قرار گرفتند.یافته ها: مقایسه نتایج حاصل از شمارش سلولی نشان داد در غلظت های 10-6، 10-7 و 10-8 مولار سلژیلین، میانگین درصد سلول های زنده بیشتر است. سلول های عصبی تمایز یافته در محیط کشت تحت القا سلژیلین با غلظت 10-8 مولار قرار گرفتند و در آن سلول های عصبی به شکل چند وجهی، سه گوش و یا دوکی شکل با زواید عصبی مشاهده شدند. سپس با استفاده از رنگ آمیزی کرزیل ویوله این سلول ها شمارش شده و نتایج حاصله به وسیله آزمون آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، در غلظت 10-8 سلژیلین میانگین درصد سلول های عصبی از نظر آماری اختلاف معنی داری با غلظت 10-9 وجود نداشت ولی با غلظت های 10-13 تا 10-5 از لحاظ آماری تفاوت معنی داری را نشان داد. مقایسه الگوی بیان ژن های BDNF, GDNF, NGF, NT3, NT4/5 در سلول های استرومایی مغز استخوان قبل و بعد از القای با سلژیلین نشان دادکه غلظت 10-8 مولار سلژیلین بیان ژن های مربوطه را در سلول های عصبی افزایش می دهد.نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهند سلژیلین قادر است تمایز عصبی را در سلول های استرومایی مغز استخوان تحریک نموده و سلول های دوپامینرژیک با توانایی بیان فاکتورهای نوروتروفیک ایجاد نماید که از این نظر می توان گامی در جهت کاربرد درمانی این سلول ها در بیماری پارکینسون برداشت.

سابقه و هدف از آنجا که سرم گاوی در انسان ایمونولوژیک بوده و به هنگام پیوند خطر انتقال عفونت را به همراه دارد، در این تحقیق سرعت تکثیر، بقاء و بیان ژن های نوروتروفینی در سلول های بنیادی چربی انسانی کشت داده شده در محیط بدون سرم و سرم دار با یکدیگر مقایسه شدند. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی سلول های بنیادی از بافت چربی زیرجلدی ناحیه شکم 15 خانم سزارینی استخراج شده و در محیط کشت-MEMα حاوی 10 درصد سرم جنین گاوی یا محیط فاقد سرم کشت داده شدند. بنیادی بودن سلول های پاساژ چهارم با روش فلوسایتومتری و قابلیت تمایزشان به سلول های چربی و استخوان تایید شد. تکثیر و بقاء سلولی، به ترتیب با روش های همو سایتو متری و MTT بررسی شد. همچنین، میزان بیان ژن های نوروتروفیک با روشRT-PCR ارزیابی گردید. نتایج سلول ها به نشان گر های CD44، CD73، CD90، CD105 پاسخ مثبت داده و به نشان گرهای CD34 و CD45 پاسخ منفی دادند و توانایی تمایز به سلول های چربی و استخوان را داشتند. بقاء و تکثیر سلول های کشت شده در محیط سرم دار به مدت 48 ساعت نسبت به محیط بدون سرم، به طور معنی داری افزایش یافته بود. سرم باعث افزایش معنی داری در میزان بیان ژن های BDNFوNT-3 نسبت به سلول هایی که در محیط بدون سرم کشت داده شده بودند، گردید. نتیجه گیری با حذف سرم و بهینه سازی شرایط کشت می توان سلول های مناسب تری برای پیوند فراهم کرد. نتایج به دست آمده را می توان مقیاسی جهت یافتن جایگزین مناسب برای سرم گاوی قرار داد.

سابقه و هدف: اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نوعی اختلال روان پریشی است که پس از مواجهه با وقایع تروماتیک رخ می دهد و با اضطراب و اختلال در فعالیت محور هیپوتالاموسی-هیپوفیزی-آدرنالی و اعمال شناختی همراه می شود. فعالیت بدنی می تواند منجر به بهبود علائم اختلالات جسمی و روانی شود، با این حال شدت و مدت تمرین مناسب هنوز جای سؤال دارد. مطالعه حاضر، با هدف بررسی اثرات ورزش با شدت بالا بر رفتارهای شبه اضطرابی، خاموشی ترس، فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-1) سرم، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و بیان ژ ن های مرتبط با آپوپتوز در قشر پره فرونتال مدل PTSD موش صحرایی، انجام پذیرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، از استرس واحد طولانی مدت (SPS) برای القاء PTSD در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد. پس از 10 روز، حیوانات در گروه های ورزشی به مدت 4 هفته تحت تمرینات با شدت بالا بر روی تردمیل (با سرعت 20 متر در دقیقه، 5 روز در هفته) قرار گرفتند. در ادامه، رفتارهای شبه اضطرابی و خاموشی ترس به ترتیب با استفاده از آزمون های میدان باز و شاتل باکس بررسی شدند. سپس IGF-1 سرم و BDNF مغز و بیان Bax، Bcl-2 و Caspase-3 در قشر پره فرونتال به ترتیب با استفاده از کیت های الایزا و Real-time PCR اندازه گیری شدند. یافته ها: موش های SPS افزایش اضطراب و کاهش خاموشی ترس، IGF-1 سرمی و BDNF پره فرونتال را در مقایسه با حیوانات کنترل نشان دادند. علاوه بر این، SPS با افزایش Bax و کاسپاز-3 و کاهش Bcl-2 منجر به القاء آپوپتوز شد. ورزش با شدت بالا به طور معنی داری (0/05 P<) باعث کاهش آپوپتوز و افزایش IGF-1 سرم شد. استنتاج: ورزش با شدت بالا از طریق افزایش IGF-1 سرم و مهار آپوپتوز در قشر پره فرونتال موش های صحرایی مبتلا به PTSD، رفتارهای شبه اضطرابی را کاهش می دهد.

هدف از این گزارش معرفی بیماری مبتلا به کراتیت نوروتروفیک دو طرفه است که به فاصله کمتر از یک روز منجر به پرفوراسیون قرنیه دو چشم گردیده و پیوند بطور همزمان انجام گرفته است . کراتیت نوروتروفیک معمولا در اثر آسیب عصب پنجم جمجمه ای ، عوامل یاتروژنیک (Iathrogenic) ، توکسیک ، ضربه ، تشعشات ، آنوریسم ،  مالتیپل اسکلروزیس (M.S) ، خونریزی ساقه مغزی ، کراتیت زوستر و هرپس ایجاد که باعث اختلال ترمیم ناشی از آنرمالی سلولهای اپیتلیوم قرنیه و اختلال مورفولوژیکی آنها ، اختلال حس قرنیه و اختلال اشک ناشی از کاهش رفلکس اشک می شود . بیمار مذکور به علت پرفوراسیون قرنیه دو طرفه ، تحت عمل همزمان پیوند قرنیه دو چشم قرار گرفت و علیرغم مشکلات عمل پیوند قرنیه بعد از پرفوراسیون روی دو چشم ، بیمار بینایی خود را در حد مطلوب حفظ و عارضه عمده ای حین و بعد از عمل مشاهده نشد .    

مقدمه: سیستم عصبی محیطی دارای توانایی ذاتی برای بازسازی خود است و عوامل متعددی از جمله عوامل نوروتروفیک نقش مهمی در این فرآیند دارند. عوامل نوروتروفیک مولکول هایی هستند که بر سیستم عصبی محیطی تأثیر می گذارند و نقش حیاتی در محافظت از اعصاب، رشد و بازسازی دارند. در صدمات شدید ترمیم عصب داخلی چندان موثر نیست. درمان های فعلی نیز محدودیت ها و عوارض جانبی زیادی دارند. به نظر می رسد استفاده از برخی محرک های طبیعی و گیاهی عوارض جانبی کمتری دارد و بازسازی عصب محیطی را تسریع می کند. بنابراین توجه به نقش عوامل نوروتروفیک و بررسی اثرات درمانی محرک های طبیعی در بازسازی اعصاب محیطی حائز اهمیت است. نتیجه گیری: بنایراین عوامل نوروتروفیک می توانند نقش مهمی در ترمیم و حمایت از اعصاب محیطی داشته باشند. همچنین استفاده از برخی محرک های طبیعی به عنوان داروهای گیاهی به دلیل عوارض کمتر، محیط مناسبی را برای بازسازی اعصاب محیطی فراهم می کند.